Przejdź do zawartości

Petr Nečas

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Petr Nečas
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

19 listopada 1964
Uherské Hradiště

Premier Republiki Czeskiej
Okres

od 13 lipca 2010
do 10 lipca 2013

Przynależność polityczna

Obywatelska Partia Demokratyczna

Poprzednik

Jan Fischer

Następca

Jiří Rusnok

Minister pracy i spraw socjalnych Czech
Okres

od 4 września 2006
do 8 maja 2009

Przynależność polityczna

Obywatelska Partia Demokratyczna

Poprzednik

Zdeněk Škromach

Następca

Petr Šimerka

podpis

Petr Nečas (wym. [ˈpɛt ˈnɛas]; ur. 19 listopada 1964 w Uherskim Hradišciu) – czeski polityk, parlamentarzysta, w latach 2010–2013 przewodniczący Obywatelskiej Partii Demokratycznej, wicepremier oraz minister pracy i spraw socjalnych od 2006 do 2009, premier Czech od 13 lipca 2010 do 10 lipca 2013.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

W 1988 ukończył studia z dziedziny fizyki na wydziale nauk przyrodniczych Uniwersytetu Masaryka w Brnie. We wrześniu 1988 uzyskał doktorat. W latach 1988–1992 pracował jako technolog w zakładach Tesla w Rožnovie pod Radhoštěm.

W październiku 1991 wstąpił do Obywatelskiej Partii Demokratycznej. W następnym roku został przewodniczącym jej rady regionalnej. Od czerwca 1992 był członkiem komisji spraw zagranicznych Czeskiej Rady Narodowej. Od stycznia 1993 wykonywał mandat deputowanego do Izby Poselskiej. Reelekcję uzyskiwał w wyborach w 1996, 1998, 2002, 2006 i 2010, zasiadając w tej izbie do 2013. We wrześniu 1995 został mianowany wiceministrem obrony. Funkcję tę pełnił do lipca 1996. W 1996 został przewodniczącym parlamentarnej komisji do spraw obrony i bezpieczeństwa.

W 1999 został wybrany wiceprzewodniczącym ODS, a w 2004 pierwszym wiceprzewodniczącym partii. Funkcję tę pełnił do 2010. Od 4 września 2006 do 8 maja 2009 pełnił funkcję wicepremiera oraz ministra pracy i spraw socjalnych w pierwszym i drugim rządzie Mirka Topolánka.

25 marca 2010 został wybrany kandydatem ODS na premiera Republiki Czeskiej w wyborach parlamentarnych w tym samym roku[1]. W wyborach tych ODS zajęła drugie miejsce, a Petr Nečas rozpoczął rozmowy na temat stworzenia wspólnej centroprawicowej koalicji z partiami TOP 09 oraz Sprawy Publiczne (VV)[2]. 20 czerwca 2010 został wybrany na przewodniczącego Obywatelskiej Partii Demokratycznej[3].

28 czerwca 2010 prezydent Václav Klaus desygnował go na urząd premiera i powierzył mu misję sformowania nowego rządu[2]. 12 lipca 2010 trzy partie podpisały porozumienie koalicyjne. 13 lipca 2010 odbyło się zaprzysiężenie rządu, w skład którego weszło sześciu ministrów z ODS, pięciu z TOP 09 oraz czterech z VV[4]. 10 sierpnia 2010 Izba Poselska 118 głosami „za” przy 82 „przeciw” udzieliła wotum zaufania dla jego gabinetu[5]. Od grudnia 2012 do marca 2013 tymczasowo kierował jednocześnie resortem obrony. Z powodu afery korupcyjnej, związanej m.in. z tymczasowym aresztowaniem kierującej jego gabinetem Jany Nagyovej, 17 czerwca 2013 podał się do dymisji[6]. Ustąpił również wówczas z kierowania ODS. Zakończył urzędowanie na stanowisku premiera kilka tygodni później. Po odejściu z polityki zajął się prowadzeniem własnej działalności gospodarczej w branży konsultingowej, a także prowadzeniem wykładów na prywatnej uczelni CEVRO Institut.

We wrześniu 2013 Jana Nagyová została jego drugą żoną[7].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Nečas: Pro vítězství ODS ve volbách jsem připraven na vše. novinky.cz, 25 marca 2010. [dostęp 2017-08-30]. (cz.).
  2. a b Czech Civic Democrat leader Necas to become new PM. reuters.com, 27 czerwca 2010. [dostęp 2017-08-30]. (ang.).
  3. Petr Nečas byl zvolen předsedou ODS. Získal 87 procent hlasů. nova.cz, 20 czerwca 2010. [dostęp 2017-08-30]. (cz.).
  4. Members of Prime Minister Petr Nečas' Government are Named. vlada.cz, 13 lipca 2010. [dostęp 2017-08-30]. (ang.).
  5. Czeski parlament zatwierdził rząd. tvn24.pl, 10 sierpnia 2010. [dostęp 2017-08-30].
  6. Premier Czech po aferze korupcyjnej: Rezygnuję. wyborcza.pl, 17 czerwca 2013. [dostęp 2017-08-30].
  7. Expremiér Nečas se oženil s Janou Nagyovou. ceskatelevize.cz, 21 września 2013. [dostęp 2017-08-30]. (cz.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]